Alay sa Paglaya

Tandang tanda ko pa ang unang pagsama ko sa rali noong Mayo uno, tatlong taon na ring nakakalipas. Bisperas pa lamang nakahanda na ang mga dadalhin ko. Parang sasabog ang maliit kong back pack na naglalaman extrang damit, towel, notebook, sunglasses at isang boteng tubig.

Kina-umagahan noon, nagalangan ako dahil baka hindi ako payagan. Kaya naman, nanligaw ako kina dada at mami. Ngunit, kahit na nilinis ko ang buong bahay, sangkatutak pa rin na sermon ang inabot ko. Sa huli, inabutan pa rin nila ako ng pamasahe.

Hindi ko kasabay ang hanay ng mga kabataan, maaga kasi ako ng dalawang oras sa aming usapan, kaya nagpasiya akong sumabay sa hanay ng Health Alliance for national Democracy (HEAD) nang malamang tutulak na ang bulto papuntang Liwasang Bonifacio (LB). Doon sumama na ako sa hanay ng kabataan.

Nang matapos ang programa sa LB, inihanda ang matibay na hanay papuntang Mendiola. Kahit nakakapagod ang mahabang martsa, ang pinagbigkis-bigkis na mga hinaing ng mamamayan ang nagbibigay tatag sa amin upang magpatuloy.

Tumigil ang bulto sa Morayta, nagkaroon kasi ng komprontasyon sa pagitan ng dispersal unit ng Philippine National Police at raliyista. At habang hindi umuusad ang hanay, ako’y tumula para sa mga manggagawa.

Tatlong taon na ang nakakalipas, pero nananatili pa ring sariwa ang lahat. Sino ba namang hindi makakalimot sa pagalingawngaw ng chant para sa P125 dagdag na sahod. Ito ay noon pang kinakampanya, pero nananatiling bingi ang rehimeng Arroyo para dinggin ang kahilingan ng mga manggagawang lagi’t laging pinagsasamantalahan.

Sa ilalim din ng gobyernong Arroyo ang may pinakamasahol na kasaysayan ng disempleyo. Ayon sa Kilusang Mayo Uno, bago pa man pumutok ang Global Finance Crisis (GFC) ay 4.3 Milyon na ang walang trabaho at 6.2 Milyon naman ang kulang ang trabaho. At higit pa itong tumindi buhat nang pasukin ng bansa ang globalisasyon na nagpapabagsak sa maliliit na negosyanteng Pilipino at nagreresulta ng malawakang tanggalan sa trabaho.

Hindi rin nakaligtas ang OFWs sa malawakang tanggalan sa trabaho. Sa katunayan, umabot na sa 20, 000 migrante ang umuwi sa bansa dulot ng GFC.
Kung hindi man nawalan ng trabaho, ay nananatiling mababa ang sahod. Kulang na kulang ang P382 na arawang sahod para sa isang pamilya upang tugunan ang mga pangunahing bilihin at bayarin.

Dagdag pasanin din ang Value Added Tax (VAT) at iba pang pagbubuwis ng gobyerno pero maliit pa rin ang budget para sa mga serbisyong panlipunan.

Ang mga ito ay bunga ng pagiging mala-kolonyal at mala-pyudal (MKMP) ng Pilipinas, kung saan likas at palagiang masaklap ang katangian ng ekonomiya ng bansa.

Sa kagyat, wasto at kailangang itigil ang malawakang tanggalan at kontrakwalisasyon. Gayundin, ibasura ang Herrera Law at iba pang batas kaugnay ang kontrakwalisasyon. Agad na ipatupad ng rehimen ang P125 dagdag sa sahod ng mga manggagawa at P3,000 dagdag sa buwanang sweldo ng mga kawani ng gobyerno. Tanggalin ang VAT sa langis at iba pang produkto na siyang dagdag pahirap sa mamamayan at gamitin din ang pondong pampubliko para sa serbisyong panlipunan.

Ang ganap at matagalang lunas sa palagiang krisis na dulot ng MKMP lipunan, ay ang pagkamit ng pambansang industriyalisasyon kasabay ng tunay na repormang agraryo na susi sa pag-unlad sa atrasadong ekonomiya ng bansa at lilikha ng maraming trabaho.

Wasto at kinakailangang isulong ang tinipon na lakas ng mamamayang Pilipino ang pakikibaka para sa pambansang demokrasiya. Panahon na upang singilin ang US-Arroyo at mga kroni sa kanilang patuloy na pangaapi at pagsasamatala sa uring masang anakpawis.

Kaya naman, ngayong gabi palamang ay nakahanda na ang back pack ko. Hindi na rin ako nagaalangan na hindi payagan, sapagkat alam na nila kung saan ako pupunta. Wala na rin sermon bago bigyan ng pamasahe, dahil nauunawaan na rin nila ngayon kung bakit nananatiling mababa ang kanilang sahod.

At bukas, hindi isang tula ang alay ko, kundi ang paninindigan sa prinsipyo at panawagang ibagsak ang Imperyalismo!###

Unang inilathala
http://www.lfs.ph/2009/05/04/alay-sa-paglaya/
4th May 2009