Emotherapy

 Sa likod ng bangs na tumatakip sa kanilang kalahating mukha, ay ang pagtatago ng damdaming nais kumawala. Nagsisilbing panandaliang lunas ang himig ng bawat nota at liriko nito sa mga pighating damdamin ng nakikinig.

Habang sinisikap kong maaninag sa dilim ang anino ng aking mahal, ramdam ko ang pagyakap ng malamig na hangin sa ‘king buong katawan. At sa kalagitnaan ng aking kalungkutan, bigla ‘kong naitanong “emo ba ako?”

Resureksyon

Hango sa salitang emotional ang katangang emo. Ito ay isang genre ng musika kung saan patungkol sa kalungkutan ang dinadaloy ng bawat taludtod; kadalasan hinuhugot ang liriko nito sa mga personal na usapin sa pag-ibig, pamilya at maging poot.

Bago pa man mabuo ang Minor Threat (MT), isang banda na nabuo sa Washington D.C. noong ‘80s, naging bassist si Ian MacKaye ng Teen Idles pero hindi nagtagal, na disbanded ito. Simula noon, binuo nila MacKaye, Jeff Nelson (dating drummer ng Idles) at Lyle Preslar (gitarista ng Government Issue) ang MT.

Naging impluwensyal na banda ang MT sa straight-edge punk movement at sa buong daigdig. Pinangunahan ni MacKaye (bokalista ng MT) ang paglalagay ng itim na marking X sa kamay. Nagsimula ito noong wala silang 21 anyos na gustong pumasok sa mga club, kung saan bilang tagabigay ng alak. Naging palatandaan ito sa mga empleyado, na kung sino man ang may X sa kamay ay hindi umiinom ng serbesa. Ngunit hindi nagtagal, naging tanda ito bilang isang straight-edge o walang bisyo.

Ang nilalaman ng lyrics ng MT ay tungkol sa pagtutol sa pag-inom ng alak, paggamit ng pinagbabawal na gamot at panghihikayat sa mga kabataan na maging vegetarian at mag-isip para sa sarili na magkaroon ng malinis at seryosong pag-iisip. Noong 1982, naging gitarista na rin si Baker kasama ni Preslar at pinalitan siya ni Steve Hansen. Taong 1983 nang nagrekord sila ng kanilang una at nag-iisang full-length album, naging madali ang tagumpay sa kanilang career. At taong 1984 tuluyan nang nadisbanded ang MT.

Ang rites of Spring (RS) ay isang hardcore punk band na nagmula sa Washington, D.C. noong kalagitnaan ng ‘80s, matapos ang MT at kilala ang RS sa kanilang energetic na mga performance. Sina Guy Picciotto (gitarista, kompositor, bokalista), Eddie Janney (gitarista), Mike Fellows (bassist) at Brendan Canty (drummer) ang bumuo ng RS noong 1984.

Nanggaling sa sanga ng isang genreng maingay at mabilis na istilo ng emotive hardcore, ang RS. Dito, kakaiba ang musical na istraktura at lyrics nito na sinasalamin ang mga personal na isyu kaysa sa isang tipikal na hardcore na paksa tungkol sa gobyerno at lipunang ginagalawan.

Sa Inner Ear Studios nirekord ang eponymous debut album ng RS noong Pebrero 1985. Inilabas ito sa plaka noong June noong taong ding iyon bilang Dischord Records #16, at si MacKaye ng MT ang nag-produced.

Kasabay ng pag-rerelease ng album sa CD at cassette taong 1987, na may kasamang additional track mula sa same session, “Other way around”, kasama din ang apat pang kanta ng RS sa follow-up EP, All trough a life, Dischord #22. Ang orihinal na mga CD at cassette ay pinanatiling “16,” samantala, ang 1991 repress at ang 2001 remastered version ng 17 parehas na kanta ng RS ay ginawang”16CD” at binigyan ng bagong title (End on End). Enero 1986, nang tuluyan ng madisbanded ang RS.

Binuo nila Picciotto, Janney at Cant yang One last wish, kasama ng gitarista ng Embrace alumnus na si Michael Hampton (hindi siya ang lead guitarist ng Funkadelic). Hindi nagtagal, nakipagteam-up sina Picciotto at Canty kay Jose Lally (basista at dating MT), Skewbald, Egg Hunt at sa bokalista ng Embrace (dis), (hindi ito related sa embrace ngayon na nasa market) na si MacKaye sa Fugazi.

Matapos madisbanded ang RS at Embrace (dis) binuo nina MacKaye, Picciotto at Cant yang Fugazi. Ang Fugazi ang pinakamahabang emocore (pinaghalong emotional at hardcore) na banda (1986-2002). Simula noon, sunud-sunod na ang pagusbong ng maraming emocore, screamo, at emo na banda tulad ng: Heroin, Antioch, Arrow, Angel Hair, Clikatat Ikatowi, Ataris, Kids today, Promise Ring, Copeland, Dashboard Confessional, Thursday, The Used, Saosin, Matchbook Romance, My Chemical Romance, Typecast at iba pa. kinikilala din sila MacKaye at Picciotto bilang mentor ng emo genre.

Eskapismo: Sa kabilang [one]side

“Ramdam ko ang kalungkutan ng kanta. Maganda kasi ang rhythm nito at nakaka-relate ako sa lyrics,” ito ang dahilan ni Angela, 20 taong gulang na mahilig makinig sa emo songs. Dahil sa malumanay na ritmo ng kanta at sa bawat malulungkot na katagang binibigkas ng bokalista, ramdam ng mga tagapakinig ang mas pagiging emosyonal nito.

Naging maimpluwensya din ang mga miyembro ng banda sa mga tumatangkilik nito lalo na pagdating sa fashion. Kung kaya’t  naging deskripsyon din na ang isang emo ay kadalasang naka-one side ang buhok at kung minsan ay may kulay, nakasuot ng fitted shirts, skinny o sobrang igsing pantaloon at hindi kumpleto ang outfit kung hindi naka-Chucks, Vans o kahit anong bright colors na running shoes.

Halos ganito din ang get-up nila Angela at ng kaniyang mga kaibigan. “Para sa akin, may factor din ang genre na pinakikinggan mo sa fashion, kasi doon mo mas mai-express ang iyong sarili,” pahayag pa niya. “Pero hindi naman necessary na O.A. ang pormahan para masabing isa kang emo,” dagdag pa ni Angela.

Sa likod ng bangs na tumatakip sa kanilang kalahating mukha, ay ang pagtatago ng damdaming nais kumawala. Nagsisilbing panandaliang lunas ang himig ng bawat nota at liriko nito sa mga pighating damdamin ng nakikinig. Subalit sa kalaunan, ito ay naghahatid sa kaniya ng mas higit pang maging emosyonal.

Sa matagal na panahong sinakop ang Pilipinas ng mga banyaga, hindi maiiwasang mawala agad ang kolonyal na mentalidad at pagyakap sa kanluraning kultura

Dahil maraming kabataan ang nahuhumaling sa ganitong klaseng tugtugan, at dahil patok sa kabataan ang ganitong klaseng genre, kadalasang nagiging kultura ng maraming kabataan sa ngayon ang pagsasarili ng mga problema o anumang bagay na gumugulo sa kanilang isipan. Kaya madalas, magkaroon ng isang stereotype na impresyon ang ilan, at nauuwi ito sa pagbabansag na ang mga emo ay may ‘suicidal instinct’ dahil sa konteksto ng lyrics ng kanta.

“Hindi dapat maging basehan na ang emo music ang sanhi ng isang krisis sa emosyonal na aspeto ng isang tao,” opinyon ni Angela.

At ayon pa kay Angela, maaaring may kinalaman ang mga malulungkot na liriko o maging sa mga berso ng tula sa emosyon ng isang indibidwal, lalo’t higit siya ay may kinakaharap na emosyonal na krisis. Subalit tila nakakaligtaan, na ang malaking impluwensya ng kaniyang paligid ang pangunahing nagtutulak sa isang indibidwal para kilitiin ang kaniyang sariling buhay.

Sa unang tingin at sa stereotypical na impresyon ng karamihan, mas iniisip na sadyang emosyunal ang isang emo. Subalit kung susuriin, ang genreng ito ay ginagamit ng mga kulturang kanluranin alang-alang sa ekonomikal na aspeto. At dahil sa matagal na panahong sinakop ang Pilipinas ng mga banyaga, hindi maiiwasang mawala agad ang kolonyal na mentalidad at pagyakap sa kanluraning kultura.

Sinasamantala ng mga malalaking dayuhang kompanya upang gamitin ang genre tulad ng emo para kumita ng malaking ganansiya. Makikita sa industriya ng mass midya, kapansin-pansin ang mabilis na pag-usbong ng ganitong genre sa bansa, alinsunod din sa fashion nito. Dahil malaki ang impluwensya ng mass midya sa kabataan, malaking bilang ng kabataan ang patuloy na naaakit na tangkilikin ang mga produktong may kinalaman sa pagiging emo.

Ang kulturang umiiral sa ngayon, ay isa sa mga material na batayan na may krisis ating kultura sa kasalukuyan. At mula rito, nararapat na ito ang magsilbing hudyat upang ibangon ang muling pag-usbong ng kulturang Pilipino.


Unang inilathala

EARIST Technozette

(Official Student Publication of EARIST)

Tomo 28, Bilang 1

2007

Kinuha ang larawan sa

Exclaim.ca/Fugazi

Exclaim.ca/MacKaye